لە دەستا گڵۆفیاو

دارێکە کە دەچێتە ناو ئاوی نێرگەلەوە

چڵ و چێوی مێوە کە لە بەهاراندا دەبڕدرێ

مێوڵاک

ناوە بۆ ڕێیەک لە ناوچەی ماوەت

خداجَه، خواجه. ( یعنی محل جهیدن خدا، مانند باجه: یعنی محل جهیدن باد، که به کردی «واجه» می گویند، به همین مناسبت اولیای اللّه و پیران ارشاد و بزرگان اسلام و داعیان به سوی خدا را خواجه گفته اند و آن غیر از خاجه و خوجه است که اولی به معنی مظهر خاج است که بر مسیحیان اطلاق می شود و دومی به معنی مظهر خوی است که بر کلیمی ها اطلاق می گردد.)

خواجە. [نوێنەری خودا، ئایەتوڵڵا]

گوڵنگە ئەستوورەکانی شەدەو ئی دیکە

سقلمبه

ناقورچ

قسەی بێ جێی دوور لە ژیری

(دەر.): چێشتە قوڵەی منداڵان٬ شییوە قووڵە

تۆیانە

ناتراشیده، ناهموار، قُلُمبه، کُلُنبه، پُک و لُک، زُمُخت، خَر. ( خَرسَنگ، خَراَمرود)

قولۆر، قەڵبە، نەپۆڕ. [ناقۆڵا (وەک: گابەرد، هەرمێ کێفیلە.)]

غَضَبَة، غَیرصالِح.

ناهموار، ناهنجار

شتی نالەبار

زبر و خوار و خێچ

دعای مستمند، آه سرد