گاه، گَه، بوته. (بوتەی زرگری کەاجساد در آن ذوب کنند.)

[(بۆتەی زێڕنگەر کە شتی تیادا دەتوێننەوه.)]

بُوطَه، بُوطَقَه، بُوتَقَه.

«نا.»، «کئێر.» تاپۆچکەیەکە، له گڵێکی تایبەتی «گڵی حیکمەت» دروست دەکرێ و زێڕینگەر «زێر» و «زێو» و «مس» ی تێدا دەتوێننەوه، شکڵی وەکوو هێلکه وایه که له سەرێکەوه نەختێکی خشت بڕابێتەوه. تێبــ.- هەر ئەم وشەیه کراوه بە عاڕ بی و بووە «بوتقه» و بودقه» .

«نت.»، «مک.» بۆنێکی ناخۆشه، پێش تێ بەربوون له نێری دێ.