دَک، دَغ. (چهر ضرب: ریش، ابرو، سبیل، مژه. «دک¬زده» یا «چهار ضرب» زده یعنی: هر چهار را تراشیده باشد.)

چوارقەمچ. [(تاشینی ڕیش و سمێڵ و ئەبرۆ و برژانگ) بۆ نەتک کردن.]

اَشعار اَربَعَة، حَلقُ الاَربَع.

ناوی ئەندازەیێکی دیاری کراوه بۆ پێوانی دانەوێڵه وەکوو: تەغار، وەزنه، مەن، کەویژ، برێتیه له پێوانەیەکی ، که شەش مست دانەوێڵه و ئیدیکه دەکاته ڕبەیەک، (خۆ.، زرا.، هەو.) کۆڵ، کەویژ، (هەورا.): کەوچ. دەفرێکه دانەوێڵەی پێ دەپیورێ، (ماوه.) جامەڕیه

(کازیبه – kazibe)

درۆزن، (بۆ مێ).

(کەبایه – kebabe)

دەوەنێکه لەجۆری رووەکی بیبەران.

(كەبکەبه - kebkebe)

پۆله سوارێک، کۆمەڵه خەڵکێک، شان¬و شکۆو گەورەیی.

(کەتيبه – ketîbe)

دەستەیەک چەکدار، نووسراو، بەردەنووس.

(کيسبه – kisbe)

کاسبی.

(کەسەبه – kesebe)

کاسبکاران.

(کهئيه - ke’be)

ژوور ، هۆده، خانووی چوار گۆشه، کابەی موسڵمانان.

(کولونبه – kulunbe)

کولیچه، هەر شتێکی درشت و ناهەموار.

(کووبه - kûbe)

چەکوش، کوتەک.

(کەوکەبه – kewkebe)

پۆله سوارێک، تاقمه خەڵکێک، فەڕو شکۆ، ئەستێره.