مێزەر.

دێوانە کە شەیدا بێ، تووکی سەری سەودا بێ،
قەط هیچی لەسەر نابێ، دەستاری لەکن پەشمە

مێزەرە.

شێخیی و سەر لنگە دەستاڕی بە دەستاری بوزورگ
ڕەندم و، دەستاری کەلـلەی من دەفە، نەک میندەفە

داستانیی.

خوێنی صیرفە پێی سەر و دەستت حەنایی کردووە
ڕەنگی دەست و سەر نییە، ڕەنگی سەری دەستانییە

دەستی یەک گرتن.

دەسبەندیانە دێن و دەچن سەرو و نارەوەن،
یا حەڵقەیانە صۆفییی ملخوار و مەندەبوور؟

دەست پێ گەیشتن.

وەڵڵاهی کڵاوی سەری من چەرخی دەماڵیی
ببووایە بە دامانت ئەگەر دەستڕەسێکم

کینایەیە لە کەسێ یا شتێ کەڵکی هیچی پێوە نەمابێ و فڕی درابێتە لاوە.

چەندە خۆشە دابنیشین دوو بە دوو ئەمن و گوڵم
داکەوێتن موددەعی لەو خوارە هەروەک دەستی کەر

یارمەتیی دەر.

بە وەقتی تەلبییە مەستی شوهوودی (صبغة اللە) بێ!
بە گاهی تەروییە سیڕڕی (ید اللە) دەستیاری بێ!

ئەو پەلەوەری سڵ نەکاتەوە لە خەڵک و بەئاسانیی بگیرێ. ماڵی.

لێم حەرامە دانەوو ئاوی حەماماتی حەرەم
من کە بازی دیدە بازم نەک شەوارەی دەستەمۆم

ئەوەتە بنیادەم زوو بێتە دەست و کار هەڵسووڕێنێ.

فەرمووی بە مژەی مەستی، ئازانە و تەڕدەستیی
سادەی لە دڵی سستی، تیرێ، بە تەمەننایە