مَرَس، ریسمان. ( ریسمان گردنِ تازی)

زُگاله، زُکاله، زُگالاب، زَگاب، سیاهی، دوده.

هراج.

زرَنگ، چابُک، چالاک...

کَرد، کِشت زار.

کِشته، کاشته، کشمان.

گردنا.

مَزمَزه، مَزه مَزه، غَراره. (آب مثلاً در دهن گرداندن.)

رویزیده، پیخسیده، گمان رفته.

تبست، آیین، کیش.

آینه، نماینده، نمایشگاه، پیدایشگاه.

خداجَه، خواجه. ( یعنی محل جهیدن خدا، مانند باجه: یعنی محل جهیدن باد، که به کردی «واجه» می گویند، به همین مناسبت اولیای اللّه و پیران ارشاد و بزرگان اسلام و داعیان به سوی خدا را خواجه گفته اند و آن غیر از خاجه و خوجه است که اولی به معنی مظهر خاج است که بر مسیحیان اطلاق می شود و دومی به معنی مظهر خوی است که بر کلیمی ها اطلاق می گردد.)

خوا، خَوَر، مَزه.

چاشنی، تُرشی.

مَزه. ( چیزی که برای تغییر ذائقه خورند، مزه ی شراب مثلاً.)

گُمانگاه، رَویزگاه، پیخستگاه.

مَست، مَلَنگ.

آبدان.

پوشیده، پنهان، نهان.

رَماس، رَماست، کیه، سَکز، کُندُر رومی.